ครูกล้าสอน ๒ (5/5): จดหมายรักถึงตัวเอง

 ชั้นได้มา Workshop ที่เกี่ยวกับการเรียนรู้อีกครั้ง ถึงแม้กิจกรรมหลายๆ อย่างเคยทำแล้ว ชั้นก็สนุกอยู่ดี ได้เรียนรู้หลายอย่าง ที่เกี่ยวกับตัวเอง การสอน ความเป็นครูที่สถาบันอื่น  จริงๆ แล้วคนเรียนไม่เหมือนเดิม สิ่งที่ได้ก็ไม่เหมือนเดิม

ประเด็นที่พบว่าตลกมากคือ อ.ที่มากับรถตู้เจอฉันที่ถนนก่อนกระบวนกรคนอื่นๆ เพราะฉันออกไปเดินเล่น อ.บางคนบอกว่าฉันดูมั่นใจมากจนไม่กล้าเข้าใกล้ และหลายๆ คนมาบอกว่า จริงๆ ก็ไม่ได้เข้าถึงยากขนาดนั้น คือ..พอแก่แล้ว personality มันออกมาแม้ไม่ต้องพูด

เวลาต้องทำงานกับคนอื่น โดยเฉพาะงานกลุ่ม ทำให้ได้รู้จักตัวเอง เช่น พอได้ร่วมงานออกแบบคลาสกับอ.น้อย ทำให้เห็นเลยว่าเราไม่ใส่ใจรายละเอียดเท่าไหร่  เป็นมนุษย์ภาพรวมและ Improvise หน้างาน

ตอนที่ได้คุยกับคนอื่น แชร์ สะท้อน รู้สึกว่าตัวเองได้เดินทางมาไกลมาก สองสามปีที่ได้สนใจด้านการเรียนรู้ การพัฒนาการสอน เรารู้สึกว่าเราได้ลองมาหลายสิ่ง เรียนมาหลายอย่าง และรู้สึกว่าเรา Embody ความรู้ของคนจำนวนมาก ทั้งผ่านการอ่าน การคุย การทำ Workshop ชั้นขอขอบคุณครูเหล่านี้ทุกคน เราคงเคยเจอกัน Support กันมาก่อน

พี่ณัฐ ผู้เป็นทั้งครูและเพื่อน

งวดนี้ ตอนเล่นเกมต่างๆ ที่เคยเล่นแล้ว มีความตั้งใจที่จะไม่เล่าเรื่องเดิมที่เคยเล่า ซึ่งดี เพราะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ตอนเล่น Empathy cards เรานึกเรื่องไม่ออก เราเล่าเรื่องการจัด Workshop ของคณะ แล้วพบว่า ท้ายที่สุด ไม่มีสูตรสำเร็จว่าการสอนที่ดีควรมีรูปแบบอย่างไร เหมือนการภาวนา ไม่มี One size fits all.

จริงๆ เราเชื่อด้วยหัว ด้วยตรรกะว่าไม่มีสูตรสำเร็จ แต่ใจไม่ยอม งวดนี้ ตอนเรานั่งเตรียมการสอน นั่งดู MIT Open Courseware video clips เรารู้สึกโดนใจมาก ที่ MIT ยังใช้กระดานดำและชอล์กอยู่เลย จริงๆ เล็กเชอร์ไม่ได้เลวร้าย มันก็มีที่ทางของมัน ยังไงมันก็เป็นวิธีที่เร็วและ most effective ในการถ่ายทอด Info

ชั้นคุยกับพี่ณัฐเรื่องนี้ พี่ณัฐถามว่า ถ้าชั้นไม่มั่นใจในเป้าหมาย จะทำให้ชั้นไม่มีพลังใช่ไหม ชั้นบอกว่าใช่ พี่ณัฐแนะนำให้ลองหาแหล่งพลังใหม่ จริงๆ มันก็สอนให้ชั้นอยู่กับความไม่รู้นันแหละ ลองทำไปก่อน เดี๋ยวก็รู้เอง หรือมันอาจจะไม่มีคำตอบก็ได้

การอยู่กับความไม่รู้ ความไม่ชัดเจน แบบที่ไม่หงุดหงิด ไม่รำคาญ แต่ยังทำต่อไป เป็นโจทย์ของเรา ทั้งในแง่การทำงานและการเติบโตทางจิตวิญญาณ

งวดนี้เป็นครั้งแรกที่คิดถึงเด็กๆ ที่สอน อยากเจอกัน เรารู้สึกว่าเราเป็นครูตอนที่เราไม่เบื่อการสอน เราชอบและ looking forward ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเราทำอย่างนั้นอย่างนี้ ความกลัวแทบไม่เหลือ เรา Trust ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะผ่านไปได้

เราเชื่อมั่นในเจตจำนงของเราด้วย เหมือนเป็นหางเสือ ถ้ามันล็อคถูกทิศ มันจะออกมาดี จริงๆ ไม่เกี่ยวกับดีหรือไม่ดี ชอบหรือไม่ชอบด้วยซ้ำ ทุกอย่างเป็นการเรียนรู้ ทุกความสัมพันธ์ ทุกประสบการณ์ เป็นการเรียนรู้ ถ้ายังไม่จบ ก็กลับมาอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกว่าเราจะได้รู้ในสิ่งที่ต้องรู้

งวดนี้ ไม่เจอความเปราะบางใหม่ๆ เท่าไหร่ เจอแค่เรื่องไม่มีสูตรสำเร็จเรื่องการเรียนรู้ และชั้น Sensitive กับการอ่านจดหมายนี้ให้คนอื่นฟัง ได้พบว่าเรามีเรื่องที่เราสนใจจริงๆ อยู่ไม่มาก เช่น เรื่่องการเรียนรู้ของตัวเองและของคนอื่น กระบวนการตาย การพบว่าเราให้ค่ากับอะไรให้พลัง ไม่ต้องเสียเวลาทำอะไรที่ไม่จำเป็น ข้อดีของ Aging process

ขอบคุณทุกคนที่เป็นเพื่อนร่วมทางใน Journey นี้