งานเสวนา กล้าที่จะสอน จิตวิญญาณของครู

รูปแบบของการเสวนานี้เป็น Panel discussion มีองค์ปาฐก 5 คน และ Facilitator 2 คน องค์ปาฐกเป็นอาจารย์มหาลัย ๔ คน ยกเว้นคุณก๋วย ที่ทำกลุ่มละครมะขามป้อม Facilitator เป็นครูที่อยู่ในศูนย์จินตปัญญาเอง

ส่วนตัวแล้ว ฉันมาหาแรงบันดาลใจของความเป็นครูมากกว่า เรารู้สึกว่าอินเตอร์เน็ตมันทำหน้าที่ให้ความรู้ได้ดีมากๆ แล้วครูจะมีหน้าที่อะไร บทบาทอย่างไรในยุคนี้

Speaker คนแรกเป็น"ครูของครู" ศ.สุมน อมรวิวัฒน์ เคยอยู่คณะครุ จุฬา ตอนนี้เกษียณ อ.สุมนมีเมตตาสูงมาก สูงจนสัมผัสได้ แกเป็นคนแก่ที่น่ารัก ดูไม่เชย ชอบที่แกพูดว่า เราต้องยอมรับว่าสมัยนี้ไม่เหมือนกับสมัยที่เราโตมาอีกแล้ว ครูต้องยอมรับให้ได้ แกบอกว่าครูจะต้องเห็นนักเรียนเป็นปัจเจก ต้องรู้จักนักเรียนทุกคน ครูต้องเป็นผู้ฟังที่ดี เพราะผู้เล่าทุกคนมีเหตุผลในการเล่า ฉันก็มักจะชอบจับประเด็นเสียจนไม่ตั้งใจฟัง แกบอกว่าแกมีความสุขที่ได้ไปสอน และว่านศ.จำเนื้อหาที่เรียนไม่ได้หรอก แต่สิ่งที่ได้คือต้นทุนอย่างอื่น เช่น ศีลธรรม ไม่มีนักเรียนคนไหนที่ไม่อยากจะได้ A ทุกคนอยากฉลาด ทุกคนอยากเก่งทั้งนั้น ซึ่งเป็นประเด็นที่หญิงไม่เคยนึกถึง เรามักคิดว่าเด็กไม่เก่งคือเด็กขี้เกียจ

Speaker คนที่สองเป็นอ.อยู่คณะครุที่เดียวกัน ท่าทางแรง แกเล่าว่าตอนที่แกแรงๆ คอยจับผิดคนอื่นว่าผิดทางวิชาการแค่ไหนในการประชุมวิชาการ อ.สุมนเคยดึงมาเตือนแบบนิ่มๆ ว่า "สิ่งที่อาจารย์พูดมีสาระมากเลยนะ แต่สังเกตไม๊ว่าไม่มีใครฟัง" ประเด็นของอ.สุมนคือท่าทีในการพูดสำคัญกว่าเนื้อหาที่พูด; อ.ผู้ชายคนนี้บอกว่าถ้าวิชาที่สอนไม่ได้ทำให้สังคมดีขึ้น แกก็ไม่เห็นประโยชน์ของวิชาเหล่านั้น

Speaker คนที่สามเป็นอ.ภาคภาษาอังกฤษ มช. แกดู Hyper มาก ขนาดเกษียณแล้วก็ดู Hyper ชอบที่แกเล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆ พ่อพาไปเที่ยวน้ำตก แกอยู่ในน้ำ รู้สึกว่าเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติและเวลาหยุดนิ่ง หญิงก็คิด..นี่มันนิพพานนะนี่ อ.บอกว่าแกสนใจเด็กที่เรียนไม่เก่ง เพราะเด็กเรียนเก่งนั้นไงๆ ก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว แกให้เด็กทำงานกลุ่มเสมอไม่ว่าคลาสจะใหญ่แค่ไหน งานละครของนศ.ก็ให้นศ.ไปดึงเพื่อนๆ มาช่วยกัน

คนที่สี่จบครุ CU เค้าบอกว่าเค้ารู้ว่าอยากเป็นสองอย่าง คือ ครูกับคนทำละคร ตอนนี้ทำกิจกรรมหุ่นกระบอกและละครสำหรับเด็ก ประสบการณ์เปิดโลกทัศน์ของเค้าคือตอนที่เค้าเป็นนิสิตแล้วไปออกค่ายที่รร.หมู่บ้านเด็ก เจอเด็ก ๔ ขวบชี้หน้าด่าคำหยาบ แกอึ้งไปเลย ด้วยความที่มาจากชนชั้นกลาง "โลกสวย" มาก่อนก็มีมายาคติเกี่ยวกับเด็ก แกได้เจอเด็กแก้ผ้าโดดน้ำที่เชี่ยวกราก เด็กก็พยายามว่ายๆ เหมือนปลา แกก็พบว่าเด็กสามารถเรียนรู้ได้เอง แกเลยรู้สึกว่าการทำงานของแกก็มีการเรียนรู้จากของจริง Work บ้าง ไม่ Work บ้าง ชอบที่เค้าบอกว่า KPI ของเค้าดูได้ที่ตาของเด็ก เดิมฉันสอนโดยไม่ดูหน้านิสิตเลย มองกำแพงหลังห้องแทน...

คนที่ห้าชื่อเอเชีย เป็นคนหนึ่งใน New heart new world วีดีโอ เค้า Positive และมีพลังงานสูงมาก เรียนตรีโทเอกที USA ทำปริญญาเอกเรื่องวิธีที่ดีที่สุดสำหรับการเรียนรู้ เคยสอนที่คณะวิทยฯ มหิดล ตอนนี้ออกมาทำธนาคารจิตอาสา เพราะรู้สึกว่าพวกมูลนิธิ/จิตอาสา มี Passion ในสิ่งที่ตัวเองทำ แต่ขาดองค์ความรู้บางอย่างและไม่มีเงิน อ.เอเชียพูดถึงคลาสที่ตัวเองสอน Technology and Nature หรืออะไรประมาณนี้ เป็นวิชาวิทยาศาสตร์ นศ. ๒๐๐ คน แกไม่ได้ลงรายละเอียดว่าทำอย่างไร แต่เค้าให้เด็ก feedback กลับมาเป็นกระดาษทุกคาบ เด็กอ่านหนังสือเกินกว่าที่ครูสอน พูดง่ายๆ ว่าแกทำให้นศ.อินกับวิชาที่เรียนได้ ในภาพรวม ฉันรู้สึกว่าได้พลัง เหมือนเวลาเราไปฟังครูบาอาจารย์เทศน์ คนที่เค้าเก่งหรือมี passion ในเรื่องที่ตัวเองทำมันมีพลังน่ะ ฉันก็รู้สึกว่าเรามาถูกทาง ยังทำไม่ได้เท่าอาจารย์พวกนี้แต่ก็พยายามพัฒนาอยู่ ได้ทัศนคติและแนวคิดเวลาไปฟัง