งานใช้แรง

ตั้งแต่พระอาจารย์แนะให้ทำอะไรเอง เช่น ทำกับข้าวกินเอง เดินแทนขับรถ ฉันมีทัศนคติที่ดีขึ้นต่องานใช่แรง เราก็เห็นเองด้วยว่าเราแบ่งชีวิตเป็นสองส่วน คือ ช่วงที่ปฎิบัติและช่วงที่ไม่ปฎิบัติ ขนาดอยู่ที่วัด ฉันยังรีบทำน้ำแตงโมถวายทั้งๆ ที่ไม่มีอย่างอื่นที่จะให้ทำ และก็พบว่าเราภาวนาตอนทำงาน labor ก็ได้ จริงๆแล้วพอรู้สึกตัวตอนทำงานพวกนั้น มันทำให้ฉัน enjoy มากกว่า และรู้สึกว่าตัวเองมีประสิทธิภาพดี ได้งานทั้งสองด้าน

ช่วงนี้มีหลายครั้งที่รู้สึกมีความสุข พอใจในภาวะที่เป็นอยู่ เหมือนว่าเราเพิ่ง get ว่าที่เค้าว่าๆ "แค่รู้สึกตัวก็มีความสุขแล้ว" มันเป็นอย่างไร เดิมเหมือนว่าพยายามมากไป พยายามที่จะรู้สึก

ถึงยังไงฉันก็ยังเป็นจอมโปรเจคอยู่ ยังชอบวางแผนอนาคต แต่เราพบว่าเราไม่ค่อยผูกความสุขของเรากับเรื่องอนาคตหรือผลของงานมากเท่าแต่ก่อน คนที่วัดก็ให้ประสบการณ์เยอะด้วย คบกับคนวัดนานๆ ก็เริ่มปรับความคาดหวังได้ และก็อาจเป็นเพราะเริ่มแก่ขึ้นด้วย

หรืออาจเป็นเพราะเรางานไม่ยุ่งเกินไป ได้ไปวัด ได้ฝึกโยคะ ไม่มีปัญหาอะไรพิเศษ ก็เลยสุขก็ได้ มันก็ไม่เชิงว่าอยากสุขไปเรื่อยๆ แต่แค่แปลกใจมากกว่าว่าเราจะสุขได้โดยที่ไม่มีอะไรพิเศษ