ความโกรธ

ที่บ้านฉันขี้โมโห ใจร้อนกันทุกคนเลย แต่เช้าวันนี้พิเศษ เจอสองเคสเลย ฉันเขียนอีเมล์แจ้งทุกคนว่าวันใดจะไม่อยู่ ก็มีคนในบ้านไม่พอใจที่วันที่เราจะไม่อยู่ไปทับของเขา แล้วเขาแจ้งเรามาก่อนแต่เราลืม (ตามประสาคนที่โฟกัสแต่กับตัวเอง) มันไม่ใช่ช่วงพีคที่เราจะยุ่ง ฉันเฉยๆ คนอื่นในบ้านก็ไม่ว่า เราก็ว่าแปลกดี ทำไมต้องไม่พอใจ เหมือนว่าเวลาเราไม่เห็นโทษภัยของความโกรธ เราก็ทำไปตามสัญชาติญาณน่ะ ไม่ได้คิดว่ามีประเด็นที่สำคัญกว่านี้ไหม หรือจริงๆ มันสมควรโกรธไหม ส่วนใหญ่พอไม่ได้ดังใจก็โกรธแล้ว

เคสที่สองก็คนในบ้านโมโหลูกน้องเรื่องสั่งแล้วไม่ได้ตามสั่ง เราก็เข้าใจว่าลูกน้องหวังดีว่าไม่เสีย ก็ไม่ต้องซ่อม ก็เลยไม่ได้ส่งไป

พอเราเห็นคนอื่นโกรธ มันทำให้สะท้อนมาถึงตัวเองว่าเราเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า เริ่มรู้สึกสงสารคนที่โกรธ ถึงแม้ว่าเค้าจะโกรธเรา มันคงทุกข์มาก ความเมตตาก็เกิดขึ้นเอง ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่าพอเราเห็นทุกข์ของการกระทำ ความเมตตามันมาเอง ไม่ต้องช่วยคิดหรือแสร้งทำเป็นคนดี