คนอยู่วัด

ชอบการมาวัดคราวนี้ เพราะคนน้อยดี และอากาศไม่ร้อน กำลังสบาย

ขำคนวัดดี เมื่อเช้าจะไปช่วยพี่คนนึงปอกไข่ที่โยมเค้าใส่บาตรมา ปกติเราจะปอกเฉยๆ พี่คนนี้แกบอกว่าไม่ได้ มือเราจะไปถูกไข่แล้วพระฉัน หญิงก็นึก อ้าว...แล้วผลไม้ที่ปอกล่ะ มันก็มือทั้งนั้นแหละ ก็ฉุนแหละนะ แค่คิดว่าไม่เป็นเรื่องสำคัญ ก็เลยปล่อยแกไป ใช้เหตุผลกับคนที่ไม่ใช้เหตุผลคงไม่มีประโยชน์

เมื่อวันก่อนที่คุยกันเรื่องมูลนิธิฉือจี้ในรถ ที่เค้าอยากให้คนมาร่วมทำงานเพื่อสังคมด้วย ไม่ใช่ให้แต่เงิน ถึงเป็นคนรวยก็ให้มาบริการคนอื่น แล้วเราก็รู้สึกว่าเออ จริง ฉันก็เป็นพวกให้แต่เงิน ไม่ค่อยให้แรง (นอกจากเคสว่าเราทำเองถูกใจกว่า) เพราะคิดว่าเวลาเรามีค่ามากกว่า บางอย่างไปจ้างเค้าก็ได้ แต่เช้าวันนี้ ลองเปลี่ยนใหม่ ตอนฉันมาครั้งแรก ชอบช่วยที่ครัว หลังๆ เห็นคนมากลุ้มรุมเยอะ ก็เลยไม่ไป เมื่อเช้า ก็เข้าไปดูว่ามีคนเยอะไม๊ ถ้าเยอะ ก็จะไปทำอย่างอื่น ก็โอเค ได้ทำแล้วก็รู้สึกดี

เมื่อวานที่ประชุมธยต. พอเห็นอัตตาเราเวลาแสดงความเห็น เห็นความไม่พอใจตอนที่คนอื่นอธิบายเรื่อง CPU เหมือนฉันไม่รู้เรื่อง เห็นจากร่างกายเป็นหลัก เพราะแน่นหน้าอก แล้วก็ทำให้หายเอง ส่วนหนึ่งก็เพราะฉันไม่เห็นว่ามันสำคัญมากกว่า จะลงแรงไปพูดทำไม ถ้าเรื่องไหนฉันให้ค่า ก็ยังปี้ดอยู่

วันนี้ระหว่างช่วยเค้าทำครัว พี่คนหนึ่งบอกว่าตรงกลางกระหม่อมเราผมบางแล้ว จะถ่ายรูปให้ดู แล้วเค้าก็ใช้มือถือถ่ายให้ เห็นแล้วช็อคเหมือนกัน ทั้งหงอกและเริ่มเห็นหนังศีรษะ ความไม่ชอบที่เกิดขึ้นในใจทำให้เรารู้เลยว่าเรายึดติดกับความเยาว์วัยแค่ไหน เวลาส่องกระจก เราจะรู้สึกดีที่เรายังไม่มีตีนกา ผมหงอกก็เฉยๆ เพราะหงอกทั้งครอบครัว แต่ผมบางนี่แก่ของจริง! ก็ดีใจนะที่มีคนชื้ให้ดู เห็นหรือไม่เราก็แก่แน่นอนอยู่แล้ว

ฉันคงเหมือนคนอื่นๆ ที่ไม่ได้กลัวแก่เพราะความไม่น่าดูอย่างเดียว แต่เราไม่อยากช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มากกว่า มีอยู่วันนึกถึงว่าถ้าเราเป็นเหมือนอ.กำพล ทองบุญนุ่มที่พิการตั้งแต่คอลงมา หรือเป็นอัมพฤกษ์ปากเบี้ยวจะเป็นยังไง