ฉันเพิ่งตรวจข้อสอบ final ของป.โทและป.เอกเสร็จ เด็กทำผิดเพราะอ่านโจทย์ภาษาอังกฤษไม่เข้าใจเยอะมาก ฉันว่าสัดส่วนมันมากขึ้นนะ ฉันไม่อยากบ่นโดยไม่ทำอะไร ก็หาครูฝรั่งจัดสอนภาษาอังกฤษเพิ่ม เด็กก็เข้าน้อย เรามีเด็กป.โทและเอกประมาณ ๗๐ คน มีเข้าเรียนเฉพาะป.เอก ๔-๕ คน
เด็กอาจจะเฉื่อยจนเคยตัวแล้วหรือเปล่า ความไม่มีท้กษะไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ถ้าเราพร้อมที่จะปรับปรุง แต่นี่ เรียนก็ฟรี ครูก็มาถึงที่.. ก็ยังจะจัดต่อแหละ ปีหน้า แต่ฉันงงงกับเด็ก
ไอ้ความเรียนพอผ่านมันไม่เคยเป็นแนวชีวิตฉันเลย เรียนได้ A ไม่พอ ฉันอยากได้คะแนนที่หนึ่ง ซึ่งก็มันก็ทำให้ฉันโคตรเครียด นอนไม่หลับตลอดที่เรียนเมืองนอก (นี่ไง ที่บอกว่าวิ่งชนกำแพง และที่ฉันเคยบอกว่าพอชีวิตแย่สุดๆแล้วมันก็ทำให้เรารู้ว่าเราทนได้ คนไม่เคยนอนไม่หลับไม่รู้หรอกว่ามันทรมานมาก) แต่ในขณะเดียวกัน เราก็รู้ว่าเพดานแก้วมันทลายได้ มีทางทำให้ดีกว่านี้ได้ ถ้ามัวแต่ทำพอสักให้เสร็จนี่ แล้วเราจะพัฒนาไปได้ยังไง
ก็บ่นไปงั้นแหละตามประสาครู ที่คาดเดาว่าจะเกิดขึ้นในสังคมคือ เราจะมีหรือกำลังมีช่องว่างทางรายได้ และช่องว่างทางการศีกษาด้วย เพราะลูกคนจนไม่มีโอกาสเข้าถึงการศึกษาที่ดี แล้วก็ทำให้จนอยู่อย่างนั้น คือ จะเศรษฐกิจพอเพียงหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่การศึกษาหมายถึงโอกาส ถ้าอยากจะจบปริญญาตรีแล้วไปทำเกษตร ก็เป็นเรื่องปัจเจก แต่ควรจะมีโอกาสเลือก
และจริงๆ แล้ว การศึกษาไม่ได้มีแค่ในห้อง เดี๋ยวนี้มีอินเตอร์เน็ตที่มีทุกอย่าง อยากจะเรียนอะไรก็ไปหาอ่านเอาได้ เด็กส่วนใหญ่อ่อนแอขนาดอ่านหนังสือเองไม่เป็น อยู่มหาลัยแล้วยังต้องติว เหมือนเด็กทารก ฉันแอนตี้โรงเรียนกวดวิชามาก ตอนอยู่ม.๖ ที่เตรียมอุดม ฉันเลิกเรียนกวดวิชา เพราะขี้เกียจเดินทาง และรู้สึกว่าไปหาหนังสือคู่มือมาอ่านเองก็เหมือนกัน แล้วฉันก็ทำให้ตัวเองเอ็นต์ติดวิศวะ จุฬาได้ เราก็เลยรู้ว่าทำได้ ถ้าคุณมีวินัยพอ แต่คนส่วนใหญ่ไม่มีวินัย..
มันเป็นการยากนะที่จะมั่นใจแต่ไม่แข็งกร้าว อาจเป็นเพราะฉันเป็นคนใจร้อนด้วย พอฉลาด (เรื่องทางโลกย์) มันทำให้เราเห็นอะไรๆ เร็ว บางทีก็เลยหงุดหงิดเวลาคนตามไม่ทัน จริงๆแล้วยิ่งฉลาด ยิ่งต้องภาวนา เพราะจะมีทุกข์มากกว่าคนอื่นๆ เหมือนเราซึมซับอะไรเร็ว ที่เค้าว่า Ignorance is bliss. ความไม่รู้เป็นความสุข
ฉันมีในสิ่งที่เด็กไม่มี คือ ความมั่นใจ แต่เด็ก...ฉันไม่รู้ว่ามันไม่มั่นใจแล้วเลยไม่มีความสามารถ หรือว่ามันไม่มีความสามารถเลยไม่มั่นใจ Chicken-and-egg problems...
บ่นเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง เพื่อนบอกว่า...
ปัญหาหลักมันน่าจะอยู่ที่แรงจูงใจในการเรียนที่ไม่ได้เน้นที่ตัวความรู้ (แต่บางทีเค้าก็อยากรู้นะ แต่อาจจะไม่ตรงกับที่เธออยากให้เค้ารู้ก็ได้) และการไม่มีเป้าหมายในชีวิตที่ถูกทางนัก ทำให้เกิดสภาพการณ์เช่นนี้ เราก็คงทำได้แค่การทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด และก็พยายามทำให้มันดีขึ้นไปเรื่อยๆ แต่การจะเปลี่ยนแปลงคนๆหนึ่ง หรือคนกลุ่มหนึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ (ขนาดเราเองก็มีสิ่งที่รู้ว่าควรเปลี่ยนแปลง และก็พยายามเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่ง่ายนัก)
ฉันว่าเธอก็มีความตั้งใจดี และก็ได้ลงมือทำพร้อมกันไปด้วย แต่ก็คงต้องพยายามพัฒนาต่อไป แต่ถ้ารู้สึกว่าเหนื่อยเกินไป อาจจะพักตั้งหลักก่อนก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย แต่ที่สำคัญคือการวางใจยอมรับความจริงแม้เราจะทำดีแล้ว แต่ผลมันก็ยังไม่ดีอย่างที่เราต้องการ ต้องยอมรับมันนะ
เด็กอาจจะเฉื่อยจนเคยตัวแล้วหรือเปล่า ความไม่มีท้กษะไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ถ้าเราพร้อมที่จะปรับปรุง แต่นี่ เรียนก็ฟรี ครูก็มาถึงที่.. ก็ยังจะจัดต่อแหละ ปีหน้า แต่ฉันงงงกับเด็ก
ไอ้ความเรียนพอผ่านมันไม่เคยเป็นแนวชีวิตฉันเลย เรียนได้ A ไม่พอ ฉันอยากได้คะแนนที่หนึ่ง ซึ่งก็มันก็ทำให้ฉันโคตรเครียด นอนไม่หลับตลอดที่เรียนเมืองนอก (นี่ไง ที่บอกว่าวิ่งชนกำแพง และที่ฉันเคยบอกว่าพอชีวิตแย่สุดๆแล้วมันก็ทำให้เรารู้ว่าเราทนได้ คนไม่เคยนอนไม่หลับไม่รู้หรอกว่ามันทรมานมาก) แต่ในขณะเดียวกัน เราก็รู้ว่าเพดานแก้วมันทลายได้ มีทางทำให้ดีกว่านี้ได้ ถ้ามัวแต่ทำพอสักให้เสร็จนี่ แล้วเราจะพัฒนาไปได้ยังไง
ก็บ่นไปงั้นแหละตามประสาครู ที่คาดเดาว่าจะเกิดขึ้นในสังคมคือ เราจะมีหรือกำลังมีช่องว่างทางรายได้ และช่องว่างทางการศีกษาด้วย เพราะลูกคนจนไม่มีโอกาสเข้าถึงการศึกษาที่ดี แล้วก็ทำให้จนอยู่อย่างนั้น คือ จะเศรษฐกิจพอเพียงหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่การศึกษาหมายถึงโอกาส ถ้าอยากจะจบปริญญาตรีแล้วไปทำเกษตร ก็เป็นเรื่องปัจเจก แต่ควรจะมีโอกาสเลือก
และจริงๆ แล้ว การศึกษาไม่ได้มีแค่ในห้อง เดี๋ยวนี้มีอินเตอร์เน็ตที่มีทุกอย่าง อยากจะเรียนอะไรก็ไปหาอ่านเอาได้ เด็กส่วนใหญ่อ่อนแอขนาดอ่านหนังสือเองไม่เป็น อยู่มหาลัยแล้วยังต้องติว เหมือนเด็กทารก ฉันแอนตี้โรงเรียนกวดวิชามาก ตอนอยู่ม.๖ ที่เตรียมอุดม ฉันเลิกเรียนกวดวิชา เพราะขี้เกียจเดินทาง และรู้สึกว่าไปหาหนังสือคู่มือมาอ่านเองก็เหมือนกัน แล้วฉันก็ทำให้ตัวเองเอ็นต์ติดวิศวะ จุฬาได้ เราก็เลยรู้ว่าทำได้ ถ้าคุณมีวินัยพอ แต่คนส่วนใหญ่ไม่มีวินัย..
มันเป็นการยากนะที่จะมั่นใจแต่ไม่แข็งกร้าว อาจเป็นเพราะฉันเป็นคนใจร้อนด้วย พอฉลาด (เรื่องทางโลกย์) มันทำให้เราเห็นอะไรๆ เร็ว บางทีก็เลยหงุดหงิดเวลาคนตามไม่ทัน จริงๆแล้วยิ่งฉลาด ยิ่งต้องภาวนา เพราะจะมีทุกข์มากกว่าคนอื่นๆ เหมือนเราซึมซับอะไรเร็ว ที่เค้าว่า Ignorance is bliss. ความไม่รู้เป็นความสุข
ฉันมีในสิ่งที่เด็กไม่มี คือ ความมั่นใจ แต่เด็ก...ฉันไม่รู้ว่ามันไม่มั่นใจแล้วเลยไม่มีความสามารถ หรือว่ามันไม่มีความสามารถเลยไม่มั่นใจ Chicken-and-egg problems...
บ่นเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง เพื่อนบอกว่า...
ปัญหาหลักมันน่าจะอยู่ที่แรงจูงใจในการเรียนที่ไม่ได้เน้นที่ตัวความรู้ (แต่บางทีเค้าก็อยากรู้นะ แต่อาจจะไม่ตรงกับที่เธออยากให้เค้ารู้ก็ได้) และการไม่มีเป้าหมายในชีวิตที่ถูกทางนัก ทำให้เกิดสภาพการณ์เช่นนี้ เราก็คงทำได้แค่การทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด และก็พยายามทำให้มันดีขึ้นไปเรื่อยๆ แต่การจะเปลี่ยนแปลงคนๆหนึ่ง หรือคนกลุ่มหนึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ (ขนาดเราเองก็มีสิ่งที่รู้ว่าควรเปลี่ยนแปลง และก็พยายามเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่ง่ายนัก)
ฉันว่าเธอก็มีความตั้งใจดี และก็ได้ลงมือทำพร้อมกันไปด้วย แต่ก็คงต้องพยายามพัฒนาต่อไป แต่ถ้ารู้สึกว่าเหนื่อยเกินไป อาจจะพักตั้งหลักก่อนก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย แต่ที่สำคัญคือการวางใจยอมรับความจริงแม้เราจะทำดีแล้ว แต่ผลมันก็ยังไม่ดีอย่างที่เราต้องการ ต้องยอมรับมันนะ
Comments