I'm a stranger here myself

I've got this title from a book by one of my favorite author: Bill Bryson.  The full title is "I'm a Stranger Here Myself: Notes on Returning to America After 20 Years Away."

เริ่มสงสัยว่าเอ๊ ฉันควรจะไปประชุมสรุปงานค่ายกับเค้าไม๊นี่ เค้าอยู่กันมาอย่างสงบสุขสิบปี ฉันจะไปทำลายสมดุลเค้าหรือเปล่า  เวลาเจอคนที่แปลกกว่าฉันมากแล้วจะเริ่มสงสัยว่าฉันบ้าหรือเค้าบ้ากันแน่?  คือ บางอย่างมันชัดมากจน..เอ๊ย..ไม่เห็นหรือไง... ที่ไม่เห็นนี่เป็นเพราะเห็นแล้วยังดื้อด้านทำเหมือนเดิมหรือเปล่า  คุยกับเพื่อนที่จบอเมริกามา เราก็เจออย่างเดียวกัน พวกพูดกับชาวบ้านไม่รู้เรื่องก็ต้องคุยกันเอง 

มันมีนิสัยคนไทยหลายอย่างมากที่ฉันค่อยๆ เข้าใจ เช่น เค้าอาจจะไม่เห็นด้วยกับเรา แต่เค้าจะไม่บอกหรอกว่าเค้าไม่เห็นด้วย แต่เค้าจะไม่ทำอย่างที่เราบอก ซึ่งก็จะเกิดความเสียหายเพราะงานจะไม่ออก ในเวลาที่เราคิดว่ามันจะมา

นิสัยอย่างที่สองคือการไม่แสดงความเห็นในที่ประชุม แต่จะพูดนอกรอบแทน ซึ่งทำให้การประชุมไม่เกิดประโยชน์เท่าที่ควร

แต่ก่อนเรา innocent มาก เพราะเจอแต่คนที่คล้ายๆ กัน หรือว่าเค้าต้องทำตามเรา เพราะเค้าเป็นลูกศิษย์หรือลูกน้อง พอเจอสตาฟค่าย ฉันก็พลิก basic assumptions ไปเลย แล้วก็งงว่าฉันอยู่ต่างประเทศเปล่าเนี่ย ทำไมสิ่งที่ฉันคิดว่าสำคัญ คนอื่นเค้าไม่คิดว่าสำคัญ!?

ฉันอ่านใบประเมินค่ายแล้วก็ชื่นชมในความคิดของเด็กๆ และรู้สึกมีความหวังในอนาคตของชาติ  เด็กอายุสิบสามเขียนว่า "ควรบริหารเวลาให้ดีกว่านี้" อ้อ..แล้วก็รู้สึกดีที่เด็กๆ มีหลายประเด็นที่ฉันก็เห็นเหมือนกัน แปลว่าฉันไม่ได้เป็นยายบ้า ขี้จับผิดอยู่คนเดียว

ก็เลยมีความหวังแบบแปลกๆ ว่าขอให้ประเด็นที่ฉันนำเสนอถูกยิงตกทั้งหมด เราจะได้รู้สึกว่า..เออ.. ฉันพยายามแล้วนะ...แล้วมันไม่ได้รับการตอบสนอง ดังนั้นฉันก็ล้างมือได้ โดยไม่รู้สึกผิด...