ว่าด้วยปัญญาชน นักบวช การฝึกจิต การอ่านใจ

จากคอลัมน์ "ดังได้สดับมา" ของคุณวิเวกา นาคร ในมติชนสุดสัปดาห์ ฉบับประจำวันที่ ๒๒-๒๘ ตุลาคม ๒๕๕๓

เป็นหนึ่งคอลัมน์ที่ติดตามอ่านทุกครั้ง เคยคิดที่จะแสกนเก็บไว้แต่ก็ไม่ได้ทำสักที ตอนนี้เลยเปลี่ยนมาคัดมาวางไว้แทน เผื่อคนอื่นจะได้อ่านด้วย  Here we go...

วัดหนองป่าพงมีพวกที่จบจากมหาวิทยาลัยมาบวชกันมาก ต้องคอยห้ามไม่ให้เอาเวลาไปอ่านหนังสือธรรมะ เพราะคนพวกนี้ชอบอ่านหนังสือ แล้วก็ได้อ่านหนังสือมามากแล้ว  แต่โอกาสที่จะอ่านใจตัวเองหายากมาก...

การตามดูใจของตัวเองนี่น่าสนใจมากหนา...

ใจที่มันยังไม่ได้ฝึกมันก็คอยวิ่งไปตามนิสัยเคยชินที่ยังไม่ได้ฝึก ไม่ได้อบรม มันเต้นคึกคักไปตามเรื่องตามราว...

การปฎิบัติภาวนาในทางพุทธศาสนาก็คือ การปฎิบัติเรื่องใจ ฝึกจิตฝึกใจของตัวเอง ฝึกอบรมจิตของตัวเองนี่แหละ...

ใจที่มันเอาแต่ใจของเรานี้ ถ้าหากมันไม่ได้อะไรตามที่มันต้องการแล้ว มันก็อาละวาด เราต้องอบรมใจด้วยการปฎิบัติภาวนา ด้วยสมาธิ.... ในเบื้องต้นของการฝึกปฎิบัติ จะต้องมีศีลเป็นพื้นฐาน...

ทุกข์เป็นข้อแรกของอริยสัจ ๔ คนทั้งหลายพากันเกลียดกลัวทุกข์ อยากหนี ไม่อยากให้มี  ความจริง ทุกข์นี่แหละจะทำให้เราฉลาดขึ้น ทำให้เกิดปัญญา ทำให้เรารู้จักพิจารณาทุกข์

สุขนั่นสิ มันจะปิดหูปิดตาเรา มันจะทำให้เราไม่รู้จักอด จักทน ความสุขความสบายทั้งหลาย ทำให้เราประมาท...