เห็นใจตัวเองที่เวียนนา

ที่เวียนนานี่คนแก่ไปไหนมาไหนเอง ไปเที่ยวกันเป็นคู่ เป็นกลุ่ม ไม่ได้อยู่บ้านหรือให้ลูกหลานพาไป เค้าแข็งแรงกันก็จริง แต่เหี่ยวกันมากๆ บางทีก็หลังค่อม บ้างก็เดินช้าๆ เห็นแล้วนึกถึงความตายของตัวเองมาก

 จริงๆแล้วความตายไม่น่ากลัวเท่าความเจ็บปวดหรือความไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ระยะนี้คิดถึงความตายของตัวเองถี่กว่าเคย ด้วยว่าร่างกายแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่เหมือนเดิม และไม่สามารถคุมให้เป็นได้อย่างที่ต้องการ จะว่าไป ก็เป็นความปราณีของธรรมชาติที่ให้เราค่อยๆยอมรับความตายผ่านทางความเสื่อมของร่างกาย 

ฉันยังชอบเดินทาง แต่ประเทศในยุโรปหรืออเมริกาเริ่มไม่น่าสนใจ มันคล้ายๆกัน คงเป็นอุดมคติที่เราอยากให้เป็น ปลอดภัย มีการศึกษาและการสาธารณสุขทั่วถึง แต่พอได้มาจริงๆ ก็คงเบื่อกับชีวิตที่ทุกอย่างคาดเดาได้ ไม่มี surprise

นั่งพักใน art museum เพราะเมื่อยขามาก ไม่ว่ารองเท้าจะถูกหลักการยศาสตร์ยังไง ก็หนีไม่พ้นความทุกข์ทางกายอยู่ดี

พิพิธภัณฑ์ที่เวียนนาไม่ใหญ่มาก สามารถไปได้หลายๆที่ในวันเดียว ช่วงนี้นึกถึงเรื่องการไม่สะสมความรู้ อยากสะสมหรือเล่าประสบการณ์มากกว่า  ส่วนหนึ่งก็เพราะว่าเริ่มแก่ ให้จำ facts มากๆก็เกินกำลังสมอง ถ้าเป็นประสบการณ์ก็จะไม่ลืม พอไม่สนใจ facts มาก ฉันก็ดูงานศิลปะที่ความสวยของมัน อารมณ์ที่เกิดขึ้นในใจเวลาดูมัน ไม่ได้สนใจที่จะจำที่มาที่ไปของศิลปินหรือของภาพ บางทีก็ยังสนอยู่ถ้าเป็นศิลปินที่ชอบ 

บล็อกนี้คงเป็นบล็อกท่องเที่ยวที่เกี่ยวกับสถานที่น้อยกว่าความรู้สึกของฉันที่เกิดขึ้นที่นี่ 

ดูรายการพื้นที่ชีวิตเรื่องการเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับความตาย เค้าพูดเรื่องพินัยกรรมและการเตรียมงานศพ ฉันว่าจะใช้เวลวช่วงที่รอนั่นนี่ใน trip นี้นั่งเขียน ไม่มีสมบัติเยอะหรอก แต่พอที่จะช่วยคนอื่นได้บ้าง